In de Volkskrant van 6 augustus 2022 was in de rubriek ‘Zomerleestips van boekhandelaren’ Boekhandel Den Boer aan de beurt. Boekhandel Den Boer? Die in Baarn, in de Laanstraat? Ja, die dus. Ik lees mezelf terug naar ongeveer 1955. Ik was zes jaar toen we – ik had al vier broertjes en zusjes – in Baarn kwamen wonen. Ik ging naar de eerste klas en leerde lezen. Van de boekwinkel herinner ik me hoge, tamelijk donkere ruimtes met veel glanzend bruin hout, boeken op tafels en in kasten tot aan het plafond. Maar dat laatste kan ook de indruk van een jong kind zijn geweest. Binnen en buiten veel ‘ruitjesglas’. En boeken, boeken… Kinderboeken, grotemensenboeken, alles daar trok aan me. Etalages herinner ik me, waarin boeken met tot mijn verbeelding sprekende platen en omslagen lagen. In de infokolom naast de tekst lees ik dat het pand in 1887 is gebouwd en een ‘fraai jugendstilpand’ wordt genoemd. Dat verklaart mijn herinnering aan wat ik ‘ruitjesglas’ noemde.

Ik had het geluk dat lezen, net als muziek maken, in ons gezin gestimuleerd werd. Wekelijks ging ik naar de Baarnse bibliotheek, maar ik mocht ook een enkele keer mee naar Boekhandel Den Boer. Hier staat de wieg van mijn boekenverzameling. In die wieg kwamen o.a. te liggen Mop en Prop, Wipneus en Pim, Pinkeltje en Bartje Kokliko, want ik was dol op sprookjes en kabouters. Niet lang daarna volgden Marjoleintje van het Pleintje, Lachebekje, Goud-Elsje, en Mariska de circusprinses. Ik ging ook zelf verhaaltjes en versjes schrijven.

Nog een herinnering. In 1956 kwam de film De tien geboden uit, over de tocht van Mozes met de slaven uit Egypte naar Het Beloofde Land. Ik was dus pas 6 of 7 jaar, maar ik mocht mee. De film maakte een overweldigende indruk op me. Ik wilde meteen naar de boekwinkel om het boek van de film te kopen. Dat was er niet voor mijn leeftijd, dus wij dropen af. Geen boek? Dan wilde ik de sandalen hebben die Mozes in de film droeg! Mijn moeder liep braaf met mij de schoenenwinkels in de Laanstraat af. Nergens precies díe sandalen, al wist ik ze nog zo goed te beschrijven. Het enige dat erop zat was thuis in de kinderbijbel duiken.

Vanaf dat ik negen was mocht ik alleen naar de boekwinkel. Van Sinterklaas had ik Toen moeder ziek was van To Hölscher gekregen. Ik vond het zo mooi dat ik zakgeld spaarde voor deel twee Toen moeder beter was. Maar ook de boeken van M. Everma verslond ik: Vogeltje en De doopkaars. Erg katholieke boeken, maar als kind las ik dat er niet uit.

In 1960 vertrokken wij uit Baarn. In de vijf jaren dat we er woonden met een uitdijend gezin ontdekte ik de schatkamer van woorden, zinnen en verhalen. Ik was leesgulzig en die honger is nooit gestild. Mijn leven is gelopen langs de lijnen der vanzelfsprekendheid: boeken leren lezen – boeken uitlenen (bibliotheekopleiding in Tilburg) – boeken verkopen (boekhandelsdiploma in 1985) – tot zelf boeken schrijven. Als ik dit stukje schrijf is het bijna zeventig jaar later. Ik ben er nog en de boekhandel van mijn jeugd is er ook nog. Zo heb ik mezelf toch maar mooi ‘rond’ gelezen.

Bernique, augustus 2022