Dat kan! Onlangs was ik met een vriendin in een damesmodezaak, diep in het Twentse heuvelland. De zaak is tamelijk klein en smal, maar diep. Een houten tafel bij het achterraam met uitzicht op de tuin nodigt uit om te gaan zitten en het aangeboden kopje koffie of thee met koekjes te verorberen. Ik had bij eerdere bezoeken gemerkt dat klanten hier gauw contact maken. Men bemoeit zich met overgave met elkaars kleding en geeft commentaar op wat gepast wordt. Zo ook nu. Aischa*, de eigenaresse, reikte mij een broek aan in de goede maat en vervolgde haar gesprek met een klant die aan de koffietafel zat. Het woord ‘schrijftherapie’ viel. In de paskamer spitste ik mijn oren. Ik bemoei me graag met schrijven, liever dan met mode.
Eerst vanuit de paskamer en later voor de spiegel namen mijn vriendin en ik deel aan hun gesprek over schrijftherapie. Aischa vertelde vervolgens enthousiast hoe ze een half jaar geleden door een lezing in de bibliotheek aan het lezen kwam. Ze hield van lezen, ze wílde graag lezen, maar klapte steeds voortijdig het boek dicht. Na de lezing ging ze naar de spreekster toe. Deze stelde haar een paar vragen: wat deed haar opgeven als ze een boek las? Hield ze wel of niet van spanning? Wel of niet van een duidelijk slot? Aischa voegde eraan toe dat ze niet zo heel goed Nederlands las, dus het moest ook niet te literair zijn en lastige woorden bevatten. Het advies: begin met thrillers. Aischa leende er meteen vier uit de bieb, gaf er twee aan haar dochter en las er zelf in de vakantie twee achter elkaar uit. Ze was verkocht. Nu leest ze van Raynor Wynn ‘Het zoutpad’. Ze genoot zichtbaar van dit boek: ‘zo mooi en echt gebeurd!’ Ik deelde in haar bejubeling en dat maakte de klant aan tafel op haar beurt weer nieuwsgierig. Aischa zei dat ze het boek mocht komen ophalen als ze het zelf uit had. Mijn vriendin zei dat ze graag mijn exemplaar wilde lenen. Aischa leest nu liever een boek dan te scrollen op haar telefoon en begint ‘s morgens met twee, drie bladzijden lezen bij het ontbijt. We deelden meer titels, bespraken het nut van schrijftherapie tussen het zoeken in de rekken en het passen door – hoe vanuit je hoofd, je arm en je hand met het potlood op papier of tablet moeilijke dingen in je leven je lichaam kunnen verlaten – tot we met ons drieën de winkel verlieten. Ieder met een tas nieuwe kleding in de hand, ieder niet armer, maar rijker.
*Aischa is niet haar echte naam
