Het is weer Kinderboekenweek, de enige week in het jaar die tien dagen telt. Van kinderboeken heb ik altijd gehouden, als kind, als moeder, als oma. Daarom blijft de Kinderboekenweek voor mij onweerstaanbaar en fietste ik gisteren naar ‘mijn’ boekhandel. Een lichte teleurstelling: deze feestelijke week spatte bepaald niet uit de etalages. Promotieposters, de bekroonde griffels, penselen, vlag- en wimpels, daar hield het mee op. Opruimbakken buiten ontnamen ook nog eens het zicht op wat er achter het glas lag. Een gevoel van heimwee voegde zich bij de teleurstelling. Toen ik bij dezelfde boekhandel de leiding had over de jeugdafdeling, nu ruim twintig jaar geleden, maakte ik de etalages voor de Kinderboekenweek. Vaak mondde dit uit in een gezinsactiviteit. Zo was het thema in 1986 ‘Boeven’. Ik maakte van de etalage een heuse gevangenis, trok tralies op de ramen met zwart tape, en mijn creatieve dochter maakte een levensgrote boevenpop, compleet met gestreept pak. Er kwamen schoolklassen naar kijken.
In 1987 was het thema ‘Kinderen en boeken in Europa’. Daarvoor legde mijn echtgenoot een spoorbaan door de etalage met rijdende treinen, dwars door landen in Europa, tussen de bijbehorende boeken door.
In 1995 was het thema ‘Beestenbende’. Alle knuffels, en dat waren er heel wat, werden van onze bedden en uit berghokken gehaald. Schoolkinderen brachten hun knuffels met hun naam erop. Bij elk knuffelbeest was er wel een boek te vinden. En nu? Mijn handen jeuken, ik krijg een fantastisch idee over het thema dit jaar ’Bij ons thuis’. Maar ik ben een oud mens en kruip niet meer in etalages.
Binnen was het gezellig druk. Kinderen in de kinder- en jeugdhoek, gelukkig, en ook tieners bij de uitstallingen op meerdere tafels. Tegenwoordig gaat het om (vertaalde) series, veel fantasy, en heel veel young adult. Over dat laatste blijf ik me verbazen. Wat is er mis met de term ‘jongvolwassenen’? Ik erger me aan die verengelsing. Maar dit terzijde. Ik las stukken uit het bekroonde boek ‘Misjka’ van Edward van de Vendel en Anoush Elman over het vluchtelinggezin uit Afghanistan. Ontroerend, ik besloot het mee te nemen. Staand las ik ‘Schildpad en ik’ van Marit Törnquist helemaal uit. Prachtig. Het oude kind in mij was klaarwakker. Toen ging ik op zoek naar een boekenplank met boeken van het social media platform TikTok voor jongeren: Booktok. In andere boekhandels had ik die soms gespot. Ik ging navraag doen en wat bleek? Eén plank was niet genoeg. Direct bij binnenkomst links stonden tafels met stapels titels die langskomen op TikTok. Een medewerker vertelde me dat het vooral ging om fantasy en romantiek. Welke schrijvers vooral populair waren? Onder meer Colleen Hoover, Tahereh Mafi en Sarah J. Maas. Ik vroeg of ze er een de moeite waard vond voor mij om te lezen, gewoon om te weten wat het nou precies was. Ze antwoordde dat ze er zelf niet zo gek op was. ‘Het leest wel lekker,’ zei ze, ‘maar ik vind het niet echt boeiend. Veel liefde en romantiek en zo volgens eenzelfde schema.’ Ik kwam erachter dat deze schrijvers veel weg hadden van de Leni Sarissen en Sanne van Havelten uit mijn jeugd. Van deze romantische meisjesboeken stapte ik over naar het zogenoemde betere boek. Plezier kweken in lezen, daar gaat het allereerst om. Er blijkt uiteindelijk toch niet zoveel te veranderen.
