Het overkomt mij nogal eens, ontmoetingen met vreemden die leiden tot gesprekjes, die weer leiden tot een zekere verstandhouding. Altijd is er later die blijvende indruk onder mijn huid. De vreemdeling wordt door de ontmoeting niet ineens een bekende – want ieder gaat zijns weegs – maar we hebben elkaar in de ogen gezien en elkaars stem gehoord. Dat kan kort zijn, maar het is genoeg voor onze onzichtbare deeltjes om over te springen.

Het gebeurde de laatste keer op Mallorca. Halverwege de wandeling langs de 5 km lange boulevard, ging ik even op een bankje zitten. Na een paar minuten vroeg een oudere dame in het Engels of ze ook op het bankje mocht zitten. Ze nam plaats op de andere hoek. We zwegen, we keken naar de zee en naar de flanerende mensen, niet naar elkaar. Tot een donker gekleurde man ons zijn koopwaar kwam aanbieden die we beiden niet wilden.
‘I’m always wondering where they come from,’ zei de dame.
‘This man and his companions are surely from Africa,’ zei ik.
‘Did you ever buy something?’ vroeg de dame.
‘Never,’ antwoordde ik.

Zo begon het gesprek tussen twee vreemdelingen, die in het halve uur erna minder vreemdeling voor elkaar werden. De dame bleek Engelse te zijn en logeerde in een hotel vlakbij. Ze had behoefte gekregen om wat te gaan lopen. Zij was onverwacht gekomen, een last-minute-booking. Ze kon alleen nog naar Mallorca en dit hotel. Het laatste viel haar mee. Het was schoon, het personeel was zeer aardig en er was een zwembad. Normaal gesproken vermeed ze dit soort landen: te warm, te druk, te toeristisch. Nee, ze had nu vooral een grote behoefte gevoeld om vrij te zijn van alles wat zweemde naar Engeland, inclusief de Engelse mensen. In het reine komen met bepaalde zaken. Het was min of meer een vlucht. Zeker, ze moest op een bepaald moment ook weer terug.
Omdat ikzelf geheel vrijwillig op vakantie was en bovendien in een ontspannen periode van mijn leven, hoorde zij van mij weinig meer dan over de liefde van mijn man en mij voor Engeland, onze Engelse vrienden in het mooie graafschap Hertfordshire, de Engelse taal en het wonen in Nederland.
‘I have been in Catwitch once,’ zei ze.
Ik wist daar na enig doorvragen Katwijk van te maken.

‘I have to get on with my stroll now,’ zei ik.
‘Thank you for our pleasant chat, it meant a lot to me,’ zei ze.
‘I liked it too,’ zei ik. ‘It was nice meeting you.’

Deze ontmoetingen met passanten in mijn leven ervaar ik als heel waardevol. Onder andere omdat ze de radertjes van mijn fantasie in beweging zetten. In dit geval inzake een beschaafd overkomende oudere dame met grijzend haar en vriendelijke ogen. Waarom was ze hals over kop uit Engeland vertrokken? Voor wie of wat was ze op de vlucht? Een zoon of dochter? Een ex? Een schandaal? Wat deed ze op deze plek waar ze eigenlijk óók niet wilde zijn? Mijn fantasie maakt overuren. Meestal volgt hieruit op zeker moment een verhaal. Maar het waardevolst is wel dat twee mensen elkaar geraakt hebben middels een fluïdum van licht, adem en trillingen van luchtdeeltjes door, heel gewoon, een stem.